55. KFF – RECENZJE FILMÓW W KONKURSIE POLSKIM I DOKUMENTALNYM
Zapraszamy do czytania recenzji trzech filmów dokumentalnych, które na 55. KFF powalczą o laury w konkursie polskim: „Piano” Vity Marii Drygas oraz „Casa Blanca” Aleksandry Maciuszek i „Królowa ciszy” Agnieszki Zwiefki, które zmierzą się także w konkursie dokumentalnym. Wszystkie te filmy będzie można zobaczyć już 1 czerwca.
„Piano”, reż. Vita Maria Drygas
Trudno sobie wyobrazić bardziej aktualny kontekst dla filmu dokumentalnego z Europy Środkowej. Reżyserka towarzyszyła z kamerą rewolucji na Ukrainie, skupiając się jednak nie na przemocy, a na umykającym uwadze pięknie tego zrywu. Bohaterem filmu jest pianino, umundurowane niebiesko-żółtymi barwami narodowymi, rozstrojone i zdewastowane. Stoi na baczność przed kordonem policji i nie stanowi niczyjej własności, jest symbolem walki o niezależność. Instrument zainspirował też innych artystów: Markiyana Matsekha i Olega Matsekha, autorów performansu „Wyobraź sobie”, którego dokumentację można było zobaczyć w 2014 roku na wystawie „Jestem kroplą w morzu. Sztuka ukraińskiej rewolucji” w krakowskim MOCAKu. Artysta grał wtedy na pianinie naprzeciwko policyjnych kasków i pałek. Jednak takie wydarzenia stały się w końcu chlebem powszednim Majdanu. Bohdan, słynny „piano ekstremista”, powiedział w materiale telewizyjnym stacji CNN, że chciał pokazać kulturalną stronę rewolucji. „Piano” Vity Marii Drygas opowiada właśnie tę historię. Po tragedii, jaka spotkała rodzinę Bohdana, przyjechał szukać sensu w walce. Jego wypowiedzi są długie i szczere, ale trzeźwe i rozsądne. Tym, co ujawnia widzom autorka filmu, jest obraz wrażliwego człowieka, którego Historia ubrała w żołnierski strój i kominiarkę. Wiktor Janukowycz nazwał swoich przeciwników ekstremistami. „Ekstremizm” Bohdana polega na poświęceniu się w sytuacji, w której nie ma już nic do stracenia. Obraz postawnego pianisty w kominiarce, palącego papierosa, z którego popiół spada na klawiaturę tytułowego pianina to wymowna alegoria Euromajdanu.
Michał Kucharczyk
Pełna treść recenzji znajduje się tutaj.
Mikro, 1.06, 18.00
Kijów.Centrum, 5.06, 15.00
„Królowa ciszy”, reż. Agnieszka Zwiefka
W pewnym sensie „Królowa ciszy” pokazuje także siłę kina. Dzięki kamerze i filmowym narzędziom, Denisa może spełniać swoje marzenia i komunikować się ze światem. Ważny jest w tym wszystkim pierwiastek ludzki. To dzięki pomocy bezinteresownej lekarki Denisa zaczyna słyszeć, poznawać świat i doświadczać go w zupełnie inny, pełniejszy sposób. Również dzięki reżyserce, która zdecydowała się być bliżej bohaterki niż „wielkich” spraw, wnętrze dziewczynki może przemówić, a my możemy je zobaczyć.
Daniel Stopa
Pełna recenzja filmu dostępna jest na naszej stronie internetowej.
Kijów.Centrum, 1.06, 20.30
MOS1, 3.06, 11.00
„Casa Blanca”, reż. Aleksandra Maciuszek
Świat osoby niepełnosprawnej, który prezentuje Maciuszek, to rzeczywistość trudna, pełna emocji i przeżyć. Zaludniają ją dwie postaci – Vladimir i Nelsa – skrzywdzone przez los, jedna umysłowo, druga fizycznie. Nie znaczy to, że są w jakimś sensie gorsze czy uboższe od innych. Reżyserka pokazuje nam, że tak samo jak ludzie zdrowi kochają, smucą się, odczuwają lęk, strach przed utratą bliskiej osoby. Nierzadko okazuje się, że życie Vladimira i Nelsy wydaje się wewnętrznie bogatsze, prostsze i bardziej szczere. Jakiekolwiek oznaki nieprzychylności, dystans i agresja kojarzone są w filmie raczej ze światem osób zdrowych.
Temu światu z uwagą i cierpliwością przygląda się Maciuszek, raz jest blisko bohaterów, przyjmując ich perspektywę, innym razem stara się spojrzeć nieco z boku, jakby w przemijających pejzażach poszukiwała odbicia wnętrza Vladimira i Nelsy. To wszystko zachęca nas do zanurzenia się w ten świat, bo tylko wnikliwa obserwacja i poznanie jest gwarantem zrozumienia drugiego, „innego” człowieka.
Daniel Stopa
Zapraszamy do zapoznania się z całą treścią recenzji.
Mikro, 1.06, 12.00
Kijów.Centrum, 4.06, 20.30